Aktorka filmowa, teatralna, telewizyjna. Absolwentka warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Za swe artystyczne dokonania wielokrotnie wyróżniona nagrodami : nagrodą im. Zbyszka Cybulskiego, nagrodą aktorską na MFF w Taorminie, Brązowymi Lwami na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku, Złotym Ekranem. Laureatka Orła za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą w filmie „Johnny”
Laureatka Wielkiego Splendora – Nagrody Teatru Polskiego Radia oraz nagrody za kreację aktorską na Festiwalu Dwa Teatry w Sopocie (2018r.). Współpracowała z najważniejszymi reżyserami: T. Konwickim („Dolina Issy), K.Kieślowskim ( „Bez końca”, „Dekalog III”), J. Zaorskim ( „Jezioro Bodeńskie), A. Domalikiem („Zygfryd) , M.Gronowskim („Weryfikacja”). Stworzyła całą galerię kobiecych postaci, choć najczęściej jest obsadzana w rolach atrakcyjnych, pewnych siebie i silnych kobiet. Zagrała niezapomniane role w „Obywatelu Piszczyku”,„Konsulu”, „Pożegnaniu jesieni”, „Pajęczarkach” . Wystąpiła w ponad 40 spektaklach Teatru Telewizji m.in. w „Mahagonny”, „Chorobie młodości”, „Łuku Triumfalnym” , „Sprawie Stawrogina”, „Słowie honoru” K. Zaleskiego, „Wilku stepowym” T. Kotlarczyk,„Pierwszym września” K. Langa, „Domu kobiet” W. Saniewskiego, „Victorii” E. Pytki.
Telewizyjnej publiczności znana ze znakomitej roli Nadieżdy Tumskiej w serialu „Ekstradycja”, jak również z innych produkcji tj. „Psie serce”, „Siostry, „Wiadomości z drugiej ręki”, „Nad Rozlewiskiem”, „Powiedz Tak”, „Leśniczówka”. W trakcie swojej kariery związana z teatrami warszawskimi: Współczesnym, Dramatycznym, Sceną Prezentacje, Ateneum, Teatrem Polonia i Komedia. Współpracowała również z Teatrem Dramatycznym w Białymstoku. Przez lata pracy na deskach teatru stworzyła wiele interesujących kreacji w bardzo zróżnicowanym repertuarze. Pracuje także w Teatrze Polskiego Radia.
Maria Pakulnis - Moja nitka
Gwiazda, która błyszczała u Konwickiego, Kieślowskiego, Trelińskiego, w dziesiątkach przedstawień, filmów i seriali. Grała kobiety demoniczne i dziewice, intelektualistki i szefowe gangów, matki i córki, żony i kochanki. Jej twarz jest jedną z ikon kina moralnego niepokoju, a oczy o lodowym blasku nie mają sobie równych w polskim kinie.
Niedawno wróciła na duży ekran, odnosząc ogromny sukces. Za drugoplanową rolę w „Johnnym” otrzymała Złotego Orła, najbardziej prestiżową nagrodę filmową w Polsce. Ale „Moja nitka” to coś więcej niż opowieść o aktorskiej karierze. Maria Pakulnis przy wsparciu Doroty Wodeckiej zagląda w miejsca, do których nie chce się wracać pamięcią, konfrontuje czytelników i siebie z mrocznymi obrazami własnego dzieciństwa, dojrzewania, z żałobą i stratą. W tej emocjonalnej, mądrej i intymnej rozmowie wrażliwych kobiet każdy odnajdzie okruchy swoich doświadczeń.
W filmie „Dolina Issy”, pierwszym, w jakim zagrałam, jeden z bohaterów zastanawia się, dlaczego innym jest dobrze, a jemu nie. I odpowiada sobie, że „być może każdemu dano taką nitkę, jego los i albo schwyci jej koniec i wtedy cieszy się, że postępuje jak należy, albo nie schwyci”. Wydaje mi się, że można zgubić nitkę, ale szczęściem jest spotkać ludzi, którzy pomogą ci ją złapać, albo na powrót włożą ci ją do ręki. I ja takich ludzi bezinteresownie mi życzliwych spotkałam.